Satu jam lebih dekat bersama Denny Indrayana
Momen paling berharga bisa bersama Wakil Menteri Hukum dan Hak Asasi Manusia Indonesia dalam acara satu jam lebih dekat TV One
Hiking Rally in Smpn 1 Karangtanjung 2009
Kontribusi nyata dalam meningkatkan kualitas kepramukaan MTsN Model Pandeglang 1
Deputi dan Kabiro PSDM FORKOMA UI
Forkoma UI Banten memiliki kepanjanggan Forum Komunikasi Mahasiswa dan Alumni Universitas Indonesia Asal Banten.
Bebenah Banten
Bebenah Banten merupakan sebuah kegiatan dariepartemen pengabdian masyarakat Forkoma UI Banten di bidang sosial kemasyarakatan.
Jumat, 27 Maret 2015
Kamis, 05 Maret 2015
"MASA-MASA MBPDB"
Ini lah
aku, aku Ima anak SMP yang baru saja meninggalkan seragam putih biru. Ini semua
berawal sejak aku masuk SMA, aku memilki
kehidupan baru. Saat hari pertama aku mengikuti kegiatan awal di sekolah baru ini, aku merasa sangat senang, karena
pada saat MBPDB
aku mengenal
banyak teman baru
dan kakak kelas .
Hari
kedua,
tepat nya di
mushala aku berkenalan dengan seorang
kakak kelas yang bernama Ega. Dia adalah kakak kelas yang pertama kali ku kenal
dan sesosok lelaki yang menurut ku sangat baik,tampan, dan pintar. Ketika aku
memakai sepatu, saat itu dia bertanya.
“ De, kamu
kelompok apa?”
kata nya ,
“ Um .. Saya
kelompok mawar 2 kak ,” jawab ku
“ O.. kalo
gitu kita kelas nya deketan dong,”
“ Kalo boleh
saya tahu memang nya kakak pembimbing kelompok
berapa?” Tanya ku,
“ Saya
pembingbing di kelompok Dahlia 2” jawab nya,
Pada
saat kami sedang asyik mengobrol,
datang 3 orang perempuan seangkatan ku
yang menghampiri kakak ega,
dan tidak di sangka hujan rintik-rintik,
turun mengguyur sekolah ini.
Aku langsung
meninggalkan kak ega
tanpa pamit
dan Saat aku menuju kelas, teman ku bertanya.
“ Ima,
itu teman kamu ngobrol tadi kan ?”,
“ Iya”
emang nya kenapa?”
“ Ohh, tadi seperti nya dia nyari kamu, emang nya nama nya siapa?
Aku boleh tau gak ?”
“ Um,, kalo gak
salah nama nya Ega, eh duluan
ya, Ima mau kekelas”.
“ O ya udah
bye …”.
Hari
penghujung MBPDB pun tiba, semua perasaan senang menyatu dalam hati, tak disangka gugus kami mendapatkan juara terbaik
pertama setelah pengumuman dan pembagian hadiah selesai,
buku berisikan jadwal MBPDB,
nama-nama guru, Anjangsana dll, yang di kumpulkan di kembalikan pada hari terakhir MBPDB ini, lembaran demi lembaran ku buka secarik kertas kecil menyempil dalam buku ini,
tertuju untuk Ima ternyata surat tersebut dari kak ega.
beginilah pengalamanku saat MBPDB berlangsung.
Lalu bagaimana
dengan pengalamanmu saat MBPDB ??
-H-
Selasa, 24 Februari 2015
Selasa Pagi diwaktu Dhuha
Selasa pagi diantara waktu dhuha
Saat itu juga ujung penaku bergerak
Tinta warna merah seperti darah
Membuat noktah diatas lembaran kertas putih
Menuliskan apa yang ingin kutuliskan
Selasa pagi diantara waktu dhuha
Tak sengaja kutemukan sebuah kalimat berisikan pesan
''Wahai Asma, sesungguhnya seorang wanita, apabila telah balig, tidak layak tampak dari tubuhnya kecuali ini dan ini (seraya menunjuk muka dan telapak tangannya)"
-HR. Abu Dawud-
Sebuah pesan dari Rasulullah SAW
Sabda inilah yang membuatku tertarik untuk menuliskan dan mempublishnya
dihari selasa pagi diantara waktu dhuha ini
-IMA-
Kamis, 05 Februari 2015
Its My Life
Halo sobat, apa kabarnya???
Mudah-mudahan selalu diberikan kesehatan dan hari yang penuh barokah ya, aamiin.
Mau sedikit cerita aja nih, ya mungkin di antara sobat sekalian ada yang pernah kenal saya bahkan pernah satu kelas atau satu meja dengan saya waktu sekolah dulu, hihi
mudah-mudahan ya...
Oh ya, bagi yang belum kenal saya, saya kenalin diri dulu ya. Nama saya Muhammad Mursyid. Kalo di kampung saya, saya akrab di panggil dengan nama Mumu. Kalo kata orang tua sih itu singkatan dari MUhammad MUrsyid, jadilah Mumu. Ya maklumlah saya Urang Sunda (Khas dengan pengulangan nama) hihi
Saya adalah tipe orang yang tidak bisa diam diri di rumah. Itu sih waktu kecil. Karena anak-anak kecil di kampung saya terbilang cukup banyak. Karena itulah saya sering bermain bersama mereka dari pagi hari hingga sore hari. Kalo di banding dengan kampung yang lain nih ya, kampung saya yang paling kecil dan di apit oleh 3 kuburan dan di kelilingi oleh pesawahan (Ihh kalo malem gimana itu kalo mau pergi-pergian??? #Seremmm). Ya itulah gambaran kampung saya. Letaknya di Kampung Lebak Timur, Desa Gunung Datar, Kecamatan Cimanuk, Kabupaten Pandeglang-Banten, ada yang tauuu???
wah kalo di peta saya yakin tidak ada, kalopun ada ya paling cuma nama provinsi dan kabupaten saja, mentok-mentok kecamatannya deh haha
hemmm Desa Gunung Datar??? baru denger... memang ada yah Gunung yang mendatar??? bukannya gunung itu semuanya menjulang??? kalaupun ada ya biasanya itu bukit... ya begitulah reaksi dan tanggapan orang-orang yang baru mendengar nama daerah saya... walau terdengar cukup aneh, tapi mau bagaimana lagi saya tak dapat merubah kenyataan yang kini saya dapatkan...#Eeaaa
Saya adalah anak ke 9 dari 9 bersaudara (waw.. banyak bener. Mau bikin kesebelasan sepak bola ya?? #ups).. Kata orang tua saya, sebenarnya jumlah saudara saya ada 12 orang. Tapi ada yang meninggal karena sakit waktu kecil dan keguguran dalam kandungan... begitu sih menurut orang tua saya #IyaInAja :p
Walaupun saya anak bungsu (Kata orang sih pasti di manja, emang iya???), saya yang sering di tinggalin kalo keluarga mauu pergi (kemanapun itu, kecuali sawah pasti saya di ajak #Mengenaskan -_-"). Sampe pada suatu hari, ibu saya hendak pergi kondangan dengan para tetangga. Waktu itu, saya berumur 9 tahun. Karena selalu di tinggalin, akhirnya saya memutuskan untuk ikut pergi bersama ibu saya yang sedang menata penampilannya sebelum pergi (ya yang namanya masih anak-anak kalo liat ibu dandan pasti pengen tahu kemana dia pergi dan pengen ikut #Kasian). Walaupun ibu sudah ngasih tau kalo ia cuma pergi sebentar untuk menghadiri undangan pernikahan, dengan tangis yang semakin menjadi-jadi saya tetap ingin pergii. Namun ibu saya tetap tidak mengizinkan saya untuk ikut bersamanya, hingga dengan hati yang hancur dan emosi yang meluap-luap saya memukul kaca jendela dengan tangan saya sendiri sehingga kaca itu hancur berantakan dengan menyisakkan serpiihan kaca di tangan saya dan darah yang mengalir di sekelilingnya #Awwww... sakit sih, tapi itulah pengalaman saya yang tak pernah saya lupakan hingga saat ini dan bekas luka di tangan saya masih membekas dan tidak akan pernah hilang #Curhat haha
Yaps mungkin segitu dulu aja kali yah curhatnya, nanti di lanjut ke episode selanjutnya yaa...bye bye
Pesan : Emosi yang tak dapat di kontrol akan menguasaimu sehingga kamu tak dapat berfikir secara jernih dan dapat melakukan sesuatu yang tidak pernah kita lakukan sampai pada akhirnya kita baru menyadari dampak dari perbuatan kita setelah kita kembali seperti biasanya...
Kabayan : Piknik ka Ciater
Septiani Rahayu Widiastuti
Dina hiji poé, si Kabayan keur
candukul di téras imahna. Teu lila, télépon imahna disada.
Kring, kring, kring...
Iteung: (Mengangkat
Telepon)
Eha:
Halow, wilujeng siang.
Iteung: Wilujeng siang.
Eha: Tiasa nyarios sareng
kabayan?
Iteung:
Tiasa, tiasa, ieu téh saha nya?
Eha: Ieu Eha, babaturan
keur alitna
di kampung.
Iteung:
Antosan sakedap
nya, Eha.
(Iteung nyampeurkeun
Kabayan)
Iteung: Akang, ieu aya
telepon ti Eha.
Kabayan: Eha? Eha saha?
Iteung: Eta si Eha,
babaturan akang keur budak.
Kabayan:
Aih, si Eha? Kadieukeun atuh telepona, akang badé ngobrol.
Iteung: Iyeu.
(masihkeun telepon)
Kabayan: Halow.
Eha: Halow Kabayan!
Kabayan: Eha? Eha anu baheula sok ceurik di kelas téa?
Eha: Aih… aih… Kang
Kabayan ulah kitu… itu mah baheula, ayeuna mah tos béda atuh!
Kabayan: Haha si enéng mah, ulah ngambek atuh! Aya naon
nélépon? Sinarieun.
Eha
: Jadi kieu kang, bulan ieu rencanana abdi badé ngajak akang piknik ka Ciater
sareng réréncangan Enéng. Sakalian badé nepangkeun, kumaha kersa teu?
Kabayan: Atuh hayu wé akang mah, ari si Iteung pamajikan
akang hadé milu teu?
Eha: Wah hadé baé atuh,
amihna leuwih ramé.
Kabayan: Nya muhun atuh, engké dibéjakeun ka Iteungna.
Eha: Eh bétéwé, bumi akang
téh di palih mana pami ti jalan raya?
Kabayan: Aih si Eneng ka hilap kitu. Ti jalan raya mengkol
ka kénca, terus lurus wé dugi ka pom béngsin, tah imah akang aya di beulah kénca.
Eha: Waduh, waduh, lieur geuning kang, sieun salah euy. Ti
jalan raya mengkol ka kénca, terus lurus wé dugi ka pom béngsin, tah imah akang
aya di beulah kénca. Bener
teu?
Kabayan: Tah,
bener pisan hehe … ulah nyasar nya, maenya desa sorangan nepika hilap kitu.
Eha: Aduh, punten kang, maklum lah anak kota … hahaha. Nya entos
atuh kang, sakitu waé, eha sumping jam 09.00 Minggu enjing.
Kabayan:
Oké. (menutup telepon)
Kabayan geuwat ngabéjakeun rencanana ka Iteung.
Kabayan:
Neng, tadi si Eha
ngajak urang piknik di Bandung, kumaha badé ngiring moal?
Iteung: Gaduh artos kitu?
Kabayan:
Yaelah, emang perlu sabaraha?
Iteung: Hemmm, ciga nu gaduh artos waé, emam ge jeung asin wungkul!
Kabayan:
Euleuh, euleuh si enéng mah
ngalalaworakeun kitu atuh, kieu-kieu ge akang mah sok nabung.
Iteung: Lah, kunaon atuh teu bébéja ka enéng?
Kabayan:
Eh, lain kitu néng, akang nabung téh jeung kaperluan anu teu disangka-sangka,
ciga kieu téa.
Iteung: Nya muhun atuh upami kitu mah, kumaha akang waé…
Kabayan:
Nah kitu atuh.
Saban poé
karandapan, poé anu geus ditangtukeun datang. Kabayan jeung Iteung siap-siap
piknik ka Bandung bari nungguan Eha sumping ti Jakarta.
Kabayan: Neng,
ieu tos sabaraha? Naha nya si Eha can sumping? (panik)
Iteung: Jam 10, sabar atuh kang, meureunan macet di jalan.
Kabayan:
Sabar kumaha atuh? Ieu tos
hampir sajam nangtosan.
Iteung: Nya muhun atuh. Tungguan wé.
(menenangkan)
Kabayan
: Nya, nya, deh.
(Eha pun datang)
Eha: Assalamualaikum, kang Kabayan ieu Eha
kang!
Iteung: Tuh pan Eha sumping, makana sing sabar.
(meledek)
Kabayan:
Muhun neng, muhun. Tuh atuh
bukakeun pantona.
(membukakan
pintu)
Iteung: Waalaikumsalam, ieu Eha anu nelepon téa?
Eha: Eh iya téh, pasti ini téh Iteung
istrinya kang Kabayan nya?
Iteung: Muhun, geuningan terang?
Eha: Nya terang atuh, apanan tos dicariosan ku kang
Kabayan. Oh muhun, tepangkeun, ieu Mimin, ti Bogor.
Iteung: Oh kitu, abdi Iteung. (salaman) Eh, hayu atuh kalebet.
Eha: Muhun, Teh. Hatur nuhun.
Iteung: Kang, Eha sumping yeuh.
Kabayan:
Muhun, muhun, sakedap.
Eha: Kang Kabayan?
Kabayan:
Eha? Wih, ayeuna mah beda euy, kumaha betah di Jakarta?
Eha: Alhamdulillah betah kang, upami teu betah mah moal lami di Jakarta atuh kang. Eh
tepangkeun, ieu babaturan Eha di Jakarta.
Kabayan:
Saha namina? Abdi Kabayan.
Mimin: Nami abdi Mimin, abdi dumuk di Jakarta
sareng Eha sakontrakan, abdi kawitna ti Bogor.
Kabayan:
Wih, urang Sunda ogé
atuh,
sapadamelan sareng Eha?
Mimin: Muhun kang, unggal dinten ogé angkat damel sasarengan.
Mimin: Tétéh, linggih duaan waé? Ibu sareng
bapa ka mana?
Iteung: Bapa
sareng Ibu téh tos angkat.
Mimin: Ari putra?
Iteung: Teu
acan gaduh putra, iyeuh. Mimin tos rimbitan?
Mimin: Teu acan téh, abdi masih resep damel.
Iteung: Apanan pami tos rimbitan mah caroge anu damel.
Mimin: Muhun, Teh. (senyum)
Kabayan:
Heh, heh, heh ulah jadi ngobrol ka mamana.
Eha: Eh, hayu atuh urang angkat ayeuna, bisi kaburu peuting ka Bandung na.
Kabayan:
Nah, leres tuh Eha. Hayu!
Kabayan,
Iteung,
Mimin,
sareng Eha angkat ka Bandung. Tapi sateuacanna dugi ka Ciater, Eha balanja
kadaharan khas Bandung.
(Di pasar)
Eha: Ibu, ieu sabarahaan? Kiripik tempe sareng peuyeum?
Penjual:
Oh, upami peuyeum mah tilu
puluh rebu neng, kiripik tempena dua puluh rebu, neng.
Eha: Idih mahal pisan bu!
Mimin: Tiasa kirang henteu, Bu? Bade mésér
seueur ieu téh.
Eha: Muhun bu, tiasa kirang teu?
Penjual:
Kitu badé mésér sabaraha
kilo néng geulis, téh?
Mimin: Mésér peuyeumna sakilo, kiripik témpéna dua kilo bu.
Penjual:
Ya muhun atuh, dikirangan
peuyeumna dua puluh lima rebu, kiripik témpéna lima belas rébu perkilo.
Mimin: Janten sabaraha sadayana bu?
Penjual: Janten lima puluh lima rébu, néng.
Mimin: Ieu bu, artosna genep puluh rébu.
Penjual:
Oh muhun néng, ieu angsulna
lima rébu rupia. Hatur nuhun nya, Néng.
Mimin: Muhun bu lima rébu rupia, muhun, sami-sami.
Teras
Kabayan saparakanca neraskeun parjalanan ka Ciater,
macet di mana-mana, jeng saperti biasa Kabayan kalaparan.
Eha: Duh, macet, euy.
Mimin: Tabuh sabaraha
ayeuna?
Eha: Jam tilu saparapat, Min.
Kabayan: Wah, lapar euy. Urang téh can dahar.
Iteung: Nya atuh ngaemam kiripik témpé wé heula kang.
Kabayan: Embung
ah.
Mimin: Lah kunaon atuh?
Kabayan: Haduuuh, Mimin. Teu wareg atuh dahar kiripik mah. Eha, urang ka lestoran heula, yu!
Iteung: Dih, Akang
gaya pisan.
Apanan
mahal.
Kabayan: Teu
nanaon, iraha deui atuh dahar di lestoran.
Eha: Nya muhun atuh, badé di lestoran mana kang? Ampera, Italia, atanapi di mana?
Kabayan: Lestoran Italia wé!
Eha: Nya
muhun atuh.
Kabayan: Eh…
ke… ke… ke.. Eha anu mayarna?
Iteung: Ih ari si akang ngisinkeun kitu ah!
Kabayan: Hehehe...
Eha: Yeeee si akang. Muhun atuh Eha nu mayar.
(Di lestoran)
Pelayan: Wilujeng wengi, badé pesen naon?
Kabayan: Pettucini Alpredona hiji, jeung jus jerukna , nya.
Pelayan: Muhun, Kang, diantos, nya!
Akhirna, Kabayan saparakanca liren di
lestoran Italia. Di ditu, Kabayan mesen kadaharan asing, anu teu pernah Kabayan
dahar saacanna.
Kabayan: Aduh
aduh kunaon ieu nya? Geuningan ieu beuteung nyeri kieu?
Iteung: Kunaon kang? Teu kunanaon?
Kabayan: Yeuh, teu nanaon kumaha. Ieu beuteung akang
nyeuri.
Mimin: Nya atuh ka dokter waé yu, amih enggal damang.
Eha: Nya atuh urang ka dokter.
Kabayan: Mana
nya klinik dokter teh?
Mimin: Eh itu aya dokter!
Iteung: Mana, Min?
Mimin: Itu...aya tulisanna DOKTER.
Iteung: Eh, iya, yu atuh urang ka ditu!
(Tok tok tok tok)
Dokter: Mangga
kalebet.
Kabayan: Wilujeng
siang dok.
Dokter: Wilujeng siang, muhun, sareng saha? Kunaon?
Kabayan: Kabayan
dok, ieu dok nyeri patuangan. Saatos neda di lestoran Italia.
Dokter: Oh
muhun, urang parios heula. Oh, ieu mah henteu kunanaon ieuh, pédah teu biasa nuang tuangeun Italia.
Kabayan: Hehehe
muhun dok, nembean puguh abdi teh, biasana
mah dahar tempe anu dijiem ku pamajikan.
(tertawa)
(semua tertawa)
Dokter: Nya
muhun atuh, ieu dipasihan obatna. Obat pil dileueut tilu dinten sakali nya!
Mugia sing énggal damang nya.
Kabayan: Hatur
nuhun dok. Mangga.
Kabayan saparakanca ngalajengkeun
perjalanan ka Ciater. Sadugina di ditu,
Kabayan saparakanca langsung ngojay di kolam, jeung nembé mulih dina waktu
sonten.
Oleh : Ai Nurhamidah
Essenza Quranique Bachreisy
Muhammad Mursyid
Nadia Almira Sagitta
Septiani Rahayu Widiastuti
Ujian Akhir Semester Kelas Bahasa Sunda Dasar...